(leestijd: 1,5 minuut)
Ik heb al een tijdje geen blog meer geschreven, maar nu ga ik zitten om te werken en ik voel gewoon dat er eerst een verhaal uit mag. Ik word namelijk getriggerd door een gebouw waar ik zicht op heb vanuit mijn huidige ‘werkplek’…
Vandaag ging ik met de trein naar Eindhoven. Een nostalgisch gevoel. Omdat ik al 1,5 jaar een auto heb en omdat ik al 3 jaar niet meer in Eindhoven woon. In de trein is er niets veranderd: iedereen zit op zijn mobiel of met zijn koptelefoon op. Inclusief myself: ik nam even de tijd om mijn sollicitatie gesprek voor te bereiden en had de benodigde informatie op mijn mobiel staan. Gelukkig zag ik bij het uitstappen ook 2 mensen met elkaar praten.
Ik vond het heerlijk om aan te komen op het station in Eindhoven en allerlei verschillende mensen te zien. De diversiteit aan mensen is hier toch wel ietsje groter dan in Helmond (de kenners snappen wat ik bedoel 😉). Ik kijk mijn ogen uit en ik voel me voor eventjes thuis. Ik zeg ‘voor eventjes’, omdat ik, zodra ik de stad in loop, ook voel dat Helmond nu mijn thuis is.
Op het station bevindt zich nog steeds dezelfde boekhandel, waar ik nooit iets kocht en alleen maar ging kijken als ik moest wachten op mijn trein of bus (typisch ‘Hollands’ volgens sommigen: kijken, kijken, maar niet kopen).
Ik loop richting de uitgang en dan staat er ineens een of andere lichtinstallatie met scherm voor mijn neus. Vast ook nieuw, en typerend voor Eindhoven: de stad van technologie & design. Gelukkig staat de piano er ook nog steeds, voor een snufje cultuur.
Heerlijk is het, om langs bekende plekjes te lopen en in mijn favoriete cafeetje te zitten. Ik loop langs restaurantjes die niet meer bestaan, of zijn omgetoverd tot een of andere hippe tent. Ik zie een 3-gangen menu waarvan ik me herinner dat het ‘vroeger’ (10 jaar geleden) iets van 24 euro was en waarvan ik nu zie dat het 34 euro is.
Oh en bij dat ene cafeetje had ik die date en bij dat andere cafeetje sprak ik die andere date, oeh en bij nog een ander cafeetje werkt een ‘oude kennis’.
Ik kom aan bij mijn afspraak en wacht op de 6e verdieping op een sollicitatiegesprek. Vanuit daar kijk ik naar buiten en zie ik het Philips stadion; nog zo’n kenmerkend beeld voor Eindhoven. Daar kwam ik zo vaak langs toen ik naar mijn beste vriendinnetje fietste, vanuit mijn niet zo’n fijne (zacht uitgedrukt) 11 vierkante meter studentenkamer, waar ik op mijn 28e een klein jaartje woonde.
Nu zit ik op het terras buiten en kijk ik uit op de achterkant van de steentjes kerk (naast het Philips Stadion). Oeehhh, dat is een verhaal apart. Misschien iets te persoonlijk om online te delen. Het brengt in ieder geval herinneringen boven van ‘seks, drugs en rock&roll’ (om voor de veiligheid maar een algemene term te gebruiken die heel veel dingen kan betekenen, maar er nu ook weer niet zo ver naast zit).
En net als toen ben ik het flirten nog niet verleerd. Helaas zag ik haar te laat en was het een uitwisseling van een korte glimlach, waarna ze weg fietste. Ik besef me nu dat ze al naar me keek toen ik voor haar liep en het terras op liep om te kijken waar ik wilde zitten. Mm… Soms ben ik erg traag van begrip 😅. Desalniettemin geniet ik van deze vluchtige momentjes.
Wat me weer brengt op een andere herinnering: in een cafeetje waar ik regelmatig zat toen ik in Eindhoven woonde, raakte ik aan de flirt met een man die daar ook regelmatig kwam. We keken elkaar ‘stiekem’ aan, terwijl we aan het kletsen waren met onze gesprekspartner. Dit is een paar keer voorgekomen, maar helaas hebben we elkaar nooit meer gezien (of überhaupt gesproken).
Al die cafeetjes 😇.
Misschien ga ik daar wel de liefde van mijn leven ontmoeten!
….Soms leek het leven zo gemakkelijk toen ik jong was en studeerde, zo zorgeloos.
Nostalgie is een fijn gevoel. Terugkijkend op wat is geweest, genietend, en me realiserend wat ik nu heb en waar ik nu sta; wat toch eigenlijk wel een fijnere en meer liefdevolle plek is dan toen.