Leestijd: 2 minuten
Vandaag is er iets gebeurd wat me heel boos maakte. Onderstaand proces zette zich in gang met de volgende vraag:
Wanneer is iets puur irritatie omdat ik ergens in getriggerd word, en mag dit geobserveerd en doorvoeld worden, en wanneer gaat een situatie dusdanig ver dat het niet alleen meer irritatie is, maar dat ik ook geraakt word in mijn kern en voel dat er een grens is overschreden? Dus dat ik actie mag ondernemen, of er iets van mag zeggen, in plaats van ‘alleen maar’ te observeren?
Dit wordt ook wel de meditatie paradox genoemd: je wordt geacht je innerlijke (en uiterlijke) wereld, je gedachten en gevoelens, te observeren en hier niets mee te doen; gelijkmoedig te blijven. Maar wanneer trek je de grens tussen gelijkmoedig blijven en wel degelijk reageren?
Dit is niet alleen lastig in situaties waarin je getriggerd wordt, maar ook op kleine schaal in je lichaam. Bijvoorbeeld: ik voel dat ik moe ben, dat mijn energie naar mijn hoofd gaat. Ik kan mijn gedachten en lichamelijke sensaties observeren, maar ik word er niet minder zwaar van. Toch doe ik het. Is dat wat ik nu nodig heb? Of mag ik bewust mijn eigen energie healing inzetten, energie verplaatsen en proberen te laten stromen, zodat ik me minder zwaar voel?
Moet ik accepteren dat ik me even rot voel, of ga ik proberen dat gevoel ‘weg te halen’?
Ik heb er geen pasklaar antwoord op. Wat doe jij?
Ik heb mezelf door middel van meditatie aangeleerd om als eerste optie te kiezen voor observatie en bewustwording; er niets mee doen en niets willen veranderen.
Ik begin nu te leren dat dat niet de enige weg is. Ik kan me bewust zijn van het feit dat ik me rot voel, en accepteren dat dit bij het leven hoort, en tegelijkertijd mag ik ook best proberen om deze energie om te zetten. Lukt het niet? Dan is dat ook oké.
Vroeger heb ik geleerd om alles op te kroppen en voor mezelf te houden, om vaak mijn mond te houden; het gaat wel weer over, toch? Dat is ook een vorm van ‘observatie’; het is er, en het gaat weer weg. Maar daarmee cijfer ik ook mezelf weg. Daarmee zeg ik ook tegen mezelf: jouw gedachten en gevoelens mogen er niet zijn, dus houd het in en wacht maar totdat het weer weg is. Dit is niet meer mijn pad. Mijn pad gaat nu over de juiste momenten aangrijpen om bewust wél mijn ongenoegen te uiten, mijn grens aan te geven en in mijn eigen kracht te gaan staan. Op zo’n moment kies ik ervoor om niet alleen te observeren, maar tegelijkertijd ook iets te veranderen aan mijn situatie, omdat ik voel dat ik die ruimte in mag nemen.
Andere momenten pas ik zelfreflectie en zelfobservatie toe en keer ik naar binnen. Die momenten blijven er ook en zijn minstens zo belangrijk.
Hoe vind jij daarin jóuw balans?
Bewustwording, bewustwording, bewustwording en blijven voelen.
Luisteren naar je lichaam, ruimte geven aan wat er is (dus je handelen uitstellen) en observeren: wat gebeurt er, wat voel je, waar komt jouw reactie vandaan? Is jouw grens bereikt en mag je voor jezelf opkomen; of word je getriggerd in een oud pijnstuk en mag je dat aan gaan kijken.
Vanuit die ruimte, mag jij bewust een keuze maken: ga ik actie ondernemen om mijn ruimte in te nemen en in mijn eigen kracht te gaan staan; of is dit het moment om naar binnen te keren en te observeren en doorvoelen?
Wat zijn jouw ervaringen met dit thema? Ik ben heel benieuwd.
Onderdeel van mijn zielsmissie is om jou te helpen in je eigen kracht te komen staan en de keuzes te maken die bij jou passen. Wil je meer weten? Mail of app me.