(Leestijd: 1,5 minuut)
Wie houdt er nu niet van dansen?
Als ik praat over mijn liefde voor dansen en mensen uitnodig, wordt er regelmatig gezegd: ja maar ik kan niet dansen. En dan zeg ik: maar dat maakt helemaal niets uit!
Als ik het heb over dansen als hobby, wordt er al gauw gedacht aan bepaalde danslessen. Dat beeld ontkracht ik dan maar al te graag: pasjes leren en uitvoeren in een dans, mij niet gezien. ‘Huh? Maar wat doe je dan wel?’ Meestal zeg ik: Ecstatic dance. En als ik dat uitleg: een vrije vorm van dansen, dansexpressie, waarbij je beweegt en danst zoals jij dat wil. Je uit hoe je je van binnen voelt. Niets is te gek: in de lucht springen, over de vloer kruipen, in een ander ‘ritme’ bewegen, stilstaan, zitten, snel en groot bewegen of juist rustig en klein. Alles mag er zijn; jíj mag er zijn; ík mag er zijn en dat voelt enorm bevrijdend.
Afgelopen vrijdag was ik weer bij zo’n Ecstatic Dance avond. Ik kom binnen en voel me gelijk een stukje in mijn lijf zakken. Ik voel mijn voeten op de grond en hoor de ritmische muziek op de achtergrond. Ik heb tijd nodig om te landen, daar in die mooie kapel, en sluit mijn ogen. Ik hoor de muziek en voel wat mijn lichaam wil. Rustig begin ik te bewegen. Het is continu afstemmen met mijn lichaam en daarmee in verbinding staan. ‘Misschien wil ik op de grond gaan liggen of zitten? Dat vind ik altijd zo fijn, ja dat doe ik.’ Lig ik eenmaal op de grond: nee dit voelt ook niet prettig, ik ga zitten. Ondertussen krijgt de muziek een ander ritme en wil ik gaan staan.
Op een ander moment is de muziek erg intens, krachtig en snel en ga ik helemaal los. In mijn gespring en gedraai kom ik een andere enthousiasteling tegen. Samen bewegen we in de rondte en voel ik de energie door mijn hart stromen. Heerlijk!
Aan het einde van de avond wordt de muziek rustiger en word ik uitgenodigd door iemand om samen langzaam en close te bewegen. Automatisch ga ik mee in deze beweging. Dan komen er gedachten in mijn hoofd: wat wil ik, wat voel ik? Mijn hoofd zegt het nog wel fijn te vinden, maar mijn lichaam zegt ‘nee’. Ik dans nog even door, omdat ik het spannend vind om direct na de start van onze dans weer afscheid te nemen. Na een paar minuten kies ik voor mezelf en geef ik mijn grens aan: we nemen afscheid. Ik ben trots op mezelf, omdat ik voor mezelf gekozen heb en mijn grens heb aangegeven. Voldaan keer ik naar binnen en zittend geniet ik van de laatste klanken.
Je kunt jezelf in de dans enorm tegenkomen. Dat kunnen allerlei issues zijn: Hoe geef je je grens aan? Hoe voel je die überhaupt en blijf je in contact met je lichaam? Hoe beweeg je naar iemand toe? Hoe kun je ruimte innemen? Durf je jezelf te laten zien? Hoe volg je 100% je eigen impuls zonder angst voor wat anderen ervan zullen denken? Hoe beweeg je met wat je voelt, ongeacht of dit positieve of negatieve emoties zijn? Etc.
Soms is het dansen puur genieten en het leven vieren, en soms voelt het als een intense therapie sessie.
Bovenstaande zijn thema’s die je ook tijdens een coachingstraject bij mij kunt komen onderzoeken. De dans komt terug in een coachingstraject, maar kan ook onderzocht worden tijdens een ‘In je Lijf-sessie’. Ik ga graag een vrijblijvend gesprek met je aan om te kijken wat passend zou kunnen zijn. Voel je welkom.
Liefs, Marcha